Gebedslijst
Profetieën over Nederland
*Let op: ik heb besloten om niet langer iets met inzendingen te doen, omdat de site al heel lang niet meer actief geupdate wordt. Mails zijn nog altijd welkom, maar ik zal niks meer op deze site posten.

maandag 13 augustus 2007

De opwekking in Herrnhut

Bron: Herstelteam.nl

De Hernhutters, een naam die velen wel bekend voorkomt, maar verder dan de associatie 'christelijk' of 'zending' komen de meeste christenen niet. Toch gaat het hier om een radicale zendingsbeweging die zijn weerga niet kent in de kerkgeschiedenis. In 1727 brak een opwekking uit onder Moravische christenen, die als vluchteling hun toevlucht hadden gezocht op het landgoed van graaf Nicolas von Zinzendorf in het Duitse plaatsje Berthelsdorf. Het groeide uit tot de beweging van de Hernhutters, een groep christelijke vluchtelingen die de wereld veranderden door hun gebed en getuigenis.

Het Lam dat overwint, wereldwijd symbool voor de Herrnhutters.

Berooid en armoedig komen de eerste Moravische vluchtelingen aan op het landgoed van graaf Von Zinzendorf. Ze hebben een lange reis achter de rug vanuit de landstreek Moravië, in het tegenwoordige Tsjechië en Slowakije. De Moravische broederschap ontstond uit de hervormingsbeweging onder leiding van Jan Hus rond 1415. Een groep van zijn volgelingen noemden zich de 'Unitas Fratrum', oftewel 'Broedergemeente'. De broeders maakten een geweldige groei door, maar met het uitbreken van de Contra-reformatie rond 1620 worden ze bijna weggevaagd. In Moravië blijft een klein groepje christenen zich in het geheim vasthouden aan de oude tradities. Dankzij hun leider Christian David, die ook wel 'The Preacher' wordt genoemd, zijn ze uitgenodigd hun toevlucht te zoeken op het terrein van graaf Von Zinzendorf. De graaf heeft een landgoed in het dorpje Berthelsdorf, iets ten oosten van de stad Dresden in het oosten van Duitsland. Von Zinzendorf begeleidt de groep vluchtelingen naar een armzalig stukje land, waar ze een nieuw bestaan kunnen opbouwen. De weg ernaar toe is zo slecht dat de wagens tot hun assen wegzakken in de modder, maar de mensen zijn zielsgelukkig. Ze hebben opnieuw een plek gekregen waar ze God in vrijheid kunnen aanbidden. Deze plek krijgt van 'The Preacher' de Duitse naam Hernhut: 'Onder de hoede van de Heer'.


Het landgoed bij het Oostduitse Berthelsdorf, dat werd omgedoopt tot 'Herrnhut'.


Graaf Nicolas von Zinzendorf De naam 'Graaf Nicolas Ludwig von Zinzendorf' zou misschien eerder doen denken aan een oud-Duits sprookje dan aan een bijzondere opwekkingsgeschiedenis. Toch is zijn figuur voor de Europese kerkgeschiedenis eerder een legende dan een sprookje te noemen! Vanaf zijn vierde jaar is Jezus de grote passie van de jonge graaf Nicolas Von Zinzendorf. Zijn vader sterft op jonge leeftijd, zodat Nicolas wordt ondergebracht bij zijn grootmoeder op het kasteel van Hennersdorf. Kasteel Hennersdorf is een sleutelplaats van de piëtistische vernieuwing, die met name in Duitsland steeds meer voet aan de grond krijgt. Het piëtisme is een beweging van kleine huisgroepen, waarin de nadruk ligt op het leren leven naar Gods wil en het verstaan van zijn stem. Het is een radicale beweging van christenen die op zoek zijn naar méér van God. Von Zinzendorfs jonge leven staat dan ook grotendeels in het teken van de godsdienst.

Nicolas is nog geen tien jaar oud als hij huissamenkomsten belegt voor zijn vriendjes. Hij zet stoeltjes en krukjes neer en predikt vrijmoedig tegen zijn vriendjes over zijn beste vriend Jezus. Samen met vier vrienden begint hij de 'Eerbare orde van het Mosterdzaad', een huisgroep in de stijl van de vernieuwing. De vrienden beloven trouw te zijn aan het Woord van God en aan de verkondiging van het evangelie over heel de wereld. Op een dag hoort Von Zinzendorf de verhalen van een Deense zendeling, die zich dwars door de jungle heen een weg baande met Gods Woord. Dit verhaal raakt zijn hart zo bijzonder, dat hij zich voorneemt de hele wereld te bereiken met de boodschap van redding door geloof in Christus. In Düsseldorf bekijkt hij een schilderij, waarop de gekruisigde Jezus staat. Het onderschrift luidt: ,,Dit deed Ik voor jou, wat doe jij voor mij?'' Huilend geeft hij op dat moment zijn leven volledig over in de handen van zijn Vader.

Nicolas houdt zich niet bezig met stoffige debatten over theologische kwesties. Hij gaat liever de straat op om te zorgen voor de zwervers en bedelaars. Zijn hart is vol bewogenheid voor mensen die in armoede leven. Ondanks zijn adellijke afkomst schaamt hij zich niet zijn brood te delen met de smerige zwervers in de universiteitsstad waar hij een theologische opleiding volgt. Als de prediker Christian David hem opzoekt met het verzoek de Moravische vluchtelingen op te vangen op zijn landgoed, aarzelt hij dan ook geen moment. Herrnhut is geboren.

Graaf Nicolas Ludwig von Zinzendorf

De opwekking in Hernhut Christian David is niet van plan het bij de eerste groep vluchtelingen te laten. Met gevaar voor eigen leven waagt hij zich keer op keer terug naar Moravië, waar hij kleine groepen christenen aanspoort met hem mee te gaan naar Herrnhut. Maar ook andere mensen voelen zich aangetrokken tot de groep christenen. Echter, door het ontbreken van duidelijke richtlijnen en structuur, ontstaan er al snel problemen tussen de bewoners van Herrnhut. Een prediker die is uitgestoten uit de Lutherse kerk denkt in Herrnhut een nieuwe bediening te kunnen beginnen. Hij wil niets weten van Von Zinzendorf en beschuldigt hem in felle bewoordingen van kwade praktijken en volksoplichterij. Zelfs Christian David laat zich door hem ompraten. De bewoners van Herrnhut veranderen van een rustige groep christenen in een roerig nest fanatiekelingen.

Zodra de graaf ontdekt wat er aan de hand is, grijpt hij in. De rebelse prediker wordt Herrnhut uitgezet en de eerste regel wordt ingesteld: alleen christenen die vanwege hun geloof worden vervolgd, zijn welkom in Herrnhut. Verder stelt hij vier oudsten aan om de gemeenschap te leiden. Ondertussen is ook op zijn eigen landgoed in Berthelsdorf een gemeente ontstaan en helaas ontstaat er rivaliteit tussen Herrnhut en Berthelsdorf. In de loop van 1727 weet Von Zinzendorf de mensen ervan te overtuigen dat de zaak van Christus vóór alle geschilpunten gaat. De christenen moeten leren elkaar lief te hebben! De ruzieachtige sfeer verdwijnt en in de zomer van dat jaar bewerkt een frisse wind van de Heilige Geest de harten van de Hernhutters. De leider van de gemeente in Berthelsdorf stelt voor een gezamenlijke avondmaalsdienst te houden met de Hernhutters en tijdens deze dienst, op 13 augustus 1727, daalt de kracht van God neer op de aanwezigen. Overal beginnen mensen te huilen en zich te bekeren van hun zonden. Vooral de kinderen en de tieners vormen groepjes die in de open lucht samenkomen om te bidden. De opwekking in Hernhut is begonnen!

Om het vuur van de Heilige Geest te blijven voeden, wordt besloten een gebedsketen te starten. Elk uur van de dag, zeven dagen per week, stijgen gebeden op naar de troon van God. Deze bidstond heeft meer dan honderd jaar non-stop voortgeduurd en tot op de dag van vandaag bestaat een wereldwijde gebedsketen van Hernhuttergemeenten die om beurten een dag lang bidden. Het geestelijk leven in Hernhut neemt zo'n belangrijke plaats in, dat er bijna de hele dag samenkomsten worden gehouden. De gemeenschap wordt steeds verder omgevormd tot een 'republiek van God', waarbinnen allerlei ambachten ontstaan die inkomsten opleveren, om het evangelie te kunnen verspreiden. De Hernhutters kennen een hardwerkend, sober bestaan, en leven slechts voor één doel: De wereld moet Jezus leren kennen.

De theologie van de Hernhutters De liefde voor de persoon van Jezus is een belangrijk kenmerk van de groeiende groep Hernhutters. Overal waar ze zijn, spreken ze over het bloed en het lijden van hun Verlosser. Iedere prediking in Herrnhut staat garant voor een indringend betoog over de lijdensweg die Jezus aflegde op aarde. De doornenkroon, de geseling, de kruisiging en de wond in zijn zijde staan centraal. Als de eerste Hernhutterzendelingen voet zetten op Groenland, brengt de prediking van het lijden van Christus de eskimo's diep onder de indruk van Gods liefde. Massaal bekeren zij zich tot deze Jezus, die zoveel heeft overgehad voor de mensheid.

Helaas wordt de liefde voor het lijden van Christus in de gemeenschap in de loop van de jaren te ver doorgedreven. De gelovigen vervallen soms tot kinderlijke gedachten en zingen bijvoorbeeld liederen over 'het liefdevolle lammetje van God, in wiens zijdewond zij genietend mogen uitrusten'. De buitenwereld, die toch al niet onverdeeld positief stond tegenover de Hernhutters, is er nu van overtuigd dat de groep sektarisch is. Von Zinzendorf treft de meeste blaam. Ondanks zijn uitstekende gaven om mensen tot God te brengen, slaat hij soms door in zijn liefde voor Jezus. Jammer genoeg herstelt hij zijn fouten pas nadat de verkondiging van het evangelie veel schade heeft ondervonden. Na een periode van verval, zoekt Von Zinzendorf meer aansluiting met de gevestigde theologie en worden de Hernhutters uiteindelijk erkend als kerkgenootschap.

Wereldwijde zending Het doel van Von Zinzendorf is de wereld te bereiken met het evangelie. Tegenwoordig zijn er veel meer predikers en bedieningen gericht op wereldwijde verkondiging van het evangelie, maar in het begin van de achttiende eeuw was men in het algemeen meer gericht op het uitbreiden van de landsgrenzen, dan op het vergroten van Gods koninkrijk. In deze koloniale periode werden hele volksstammen massaal tot slavernij gedwongen - door met name de Nederlanders - in plaats van kennis te mogen maken met de bevrijdende boodschap van het evangelie.

De Hernhutters vormden de eerste protestantse gemeenschap die zich ten doel stelde zendelingen uit te sturen over de hele wereld. En denk daarbij niet aan support, een thuisfrontcomité of andere basiszekerheden. De eerste twee Hernhutter-zendelingen lieten zich als slaaf verkopen om zo de inlanders op Groenland te bereiken. Voordat een volgende zendeling in Groenland ten tonele verscheen, hadden zij al 13.000 bekeerlingen gedoopt en ondergebracht in talloze gemeenschappen, naar het voorbeeld van Herrnhut. Het is tragisch dat de zending in Suriname en Zuid-Afrika fel werd tegengewerkt door de Nederlanders. Deze tijd mag dan bekend staan als de Nederlandse gouden eeuw, maar het is een inktzwarte bladzijde in de geschiedenis van de Nederlandse kerk. Het verdienen van geld was belangrijker dan het evangelie. De zendelingen in deze landen lieten zich echter niet afschrikken. Nadat ze uit Paramaribo waren verdreven baanden ze zich 500 kilometer lang een weg door de jungle om het evangelie te brengen aan stammen die leefden van moord en kannibalisme. Het duurde niet lang of er ontstond een bloeiende gemeente.

De nieuwe bekeerlingen werden ondergebracht in dorpsgemeenschappen. De meisjes kregen les op een soort huishoudschool en de mannen leerden door eerlijk en hard werken hun brood te verdienen. De Hernhutters leerden de inboorlingen een gestructureerd en geordend leven te leiden. Uiteindelijk zorgde deze ontwikkeling ervoor dat deze van oorsprong Moravische zendelingen het respect wonnen van de andere kerken. Het duurde daarna niet lang of er ontstonden diverse andere zendingsgenootschappen. Ook in Europa probeerden de Hernhutters het evangelie te brengen. In een aantal gevallen ontstonden zulke massale opwekkingen, dat de mensen met duizenden tegelijk stonden te dringen voor de kerkdeuren, en de dienstdoende prediker over de hoofden van de mensen heen moest klimmen om de kansel te bereiken. In Engeland, Nederland, maar ook in Amerika groeide het werk van de Hernhutters.





John Wesley (betrokken bij de first Great Awakening) samen met Von Zinzendorf.


De Hernhutters hebben een beweging tot stand gebracht die tot op vandaag doorgaat. Door hun voorbeeld hebben ook andere kerken zich het lot aangetrokken van de bevolkingsgroepen die in de jungles leven zonder wetenschap van wat Jezus voor hen heeft gedaan. De Hernhutters bestaan nog steeds; ook in Nederland is er nog een aantal gemeenschappen, waarvan de Broedergemeente in Zeist de meest bekende is. De Hernhutters hebben de wereld geleerd dat het lijden en sterven van de Zoon van God ons zo moet vervullen met dankbaarheid, dat we ons leven overgeven in de handen van God om zijn opdracht uit te voeren. In 2002 leven er meer christenen op aarde dan dat er de afgelopen 2000 jaar zijn gestorven. De Hernhutters hebben een belangrijk aandeel gehad in de geweldige groei die het christendom de afgelopen 250 jaar heeft doorgemaakt.

Geen opmerkingen: