Opwekkingen in de bijbel Deel IV

Deel IV: Opwekkingen in het Nieuwe Testament
Door: webmaster, gebedstrijd.blogspot.com

Dit artikel zal het verschijnsel van opwekking in het licht van de geschiedenis van het Nieuwe Testament onderzoeken. We kijken naar de gebeurtenissen rondom Johannes de doper, Jezus, Pinksteren en de glorieuze wederkomst van Christus. In hoeverre kunnen we spreken van opwekking, en wat waren terugkerende taferelen?
Voor de duidelijkheid: om te bepalen of iets een opwekking is, houden we nog altijd vast aan de definitie die in het artikel ‘wat is opwekking?’ genoemd is: “Opwekking is een soeverein werk van de Heilige Geest, waarin het volk van God vanuit haar doodsheid innerlijk tot leven wordt gewekt, en op een plotselinge en krachtige wijze doordrenkt wordt van Gods levenskracht en tegenwoordigheid, tot blijvende zegen voor betrokkenen, buitenstaanders en maatschappelijke omgeving.”

Johannes de Doper
In Matteus 3:1-17, Marcus 1:1-12, Lucas 3:1-22 en Johannes 1:15-34 kunnen we over het optreden van Johannes de Doper lezen. Hij had een radicale boodschap en leefde er zelf ook naar. Hij predikte aan de mensen dat ze zich moesten bekeren, zodat ze vergeving van zonden konden ontvangen. Die bekering moest wel oprecht en heel diep zijn en leiden tot een nieuw leven. Zo leefde hij zelf bovendien ook: hij voegde de daad bij het woord.
In hoeverre was hier een opwekking gaande? Er was sprake van bekeringen in grote getalen. Mensen wilden zich opnieuw toewijden aan God en ze kregen een nieuw leven door de doop. Ze werden opgewekt uit hun oude doodsheid. Een bijzonder aspect van de prediking van Johannes de Doper, was ten eerste het feit dat men vrijwillig en individueel naar hem toe kwam. De bekeringen waren niet ‘georganiseerd’ door een vorst, maar waren onstaan doordat oprechte individuele keuzes waren gemaakt. Ten tweede is de massaliteit van deze gebeurtenis uitzonderlijk: in Lucas 3:21 staat dat het hele volk zich liet dopen!
Toch missen er ook een paar aspecten, om deze gebeurtenissen een echte opwekking te kunnen noemen. In Lucas 3:2 staat dat God zich tot Johannes richtte in de woestijn, als begin van zijn bediening. God richte zich dus op Johannes, maar er staat nergens dat Hij zich op het hele volk richte. Natuurlijk richte de Heer zich op het hele volk, door Johannes heen. Maar dat was een indirecte manier. Johannes was vol van de Heilige Geest: maar hij was dan ook de enige. Natuurlijk zullen er wel meer mensen geweest zijn die de Heilige Geest ervoeren. Maar als we goed lezen, dan wordt Johannes de Doper in veel opzichten afgeschilderd als een Oud-Testamentische profeet. Hij was immers degene die sprak en degene die gezalfd was met de Heilige Geest. Het volk had de Geest nog niet ontvangen. En dat Johannes als een Oud-testamentische profeet wordt afgeschilderd is natuurlijk logisch: hij wás immers een Oud-testamentische profeet! Jezus was nog niet gestorven aan het kruis en tot die tijd leefde men in feite nog in het oude verbond, het Oude Testament.
Wat in feite, als belangrijkste eigenschap van een opwekking, ontbrak, wordt verwoord in Marcus 1:8: ‘Ik heb jullie gedoopt met water, maar hij zal jullie dopen met de heilige Geest.’ De Heilige Geest was nog niet uitgestort. Er was geen sprake van een grootschalige uitstorting van de Heilige Geest, hoe oprecht de mensen hun harten dan ook hadden bekeerd. Over de ervaring van het doordrenkt worden van Gods levenskracht en tegenwoordigheid hoeven we al helemaal niets te zeggen. Hoewel het optreden van Johannes de Doper heel erg leek op die van een opwekkingsprediker, kunnen we toch niet echt spreken van een opwekking.

Jezus
Omdat er zo ontzettend veel over Jezus’ optreden op aarde gezegd kan worden, behandel ik dit alleen in grote lijnen. Ik begin bij de aspecten van Zijn bediening die laten zien dat Hij in feite opwekking kwam brengen. Ten eerste, en dat is natuurlijk de meest duidelijke reden, is Jezus God zelf. Als we spreken over de directe, voelbare, zichtbare, hoorbare, overweldigende, liefdevolle, heilige, genadevolle, indringende aanwezigheid van God, dan hebben we het over een Persoon: Jezus. Hij is de Weg, de Waarheid en het Leven, en onder dat laatste mag ook opwekking verstaan worden. Hij wekte mensen letterlijke op uit de dood, Hij wekte de discipelen uit hun slaap en Hij wekte de apostelen op de Pinksterdag op tot een nieuwe leven vol van de Heilige Geest.
Tijdens zijn leven op aarde deed hij ontzettend veel wonderen: hij genas mensen, liet mensen opstaan uit de dood, dreef demonen uit, sprak profetieën uit over de toekomst, wist het weer te controleren en veranderde water in wijn. Zijn bediening was doorspekt met wonderen en tekenen! Er gebeurden ook innerlijke wonderen: mensen geloofden in Hem als Zoon van God, sommigen bekeerden zich hartgrondig en ervoeren een buitengewone verlichting door de vergeving die Hij gaf. Allemaal tekenen van een opwekking.
Tenslotte moeten we stil staan bij de vraag in hoeverre de bediening van Jezus een zegen was voor betrokkenen, buitenstaanders en de maatschappij. We weten allemaal dat Jezus oneindig veel heeft bereikt en dat hij nog steeds letterlijk de Redder van de wereld en van individuen is. In die zin was zijn optreden een zuivere opwekking.
Aan de andere kant moeten we ook kijken naar wat er precies is gebeurd toen Jezus nog op aarde was. En dan zien we een ander plaatje. Dan zien we namelijk, dat de mensen Jezus niet zo hartelijk welkom heetten. Natuurlijk was hij populair in het begin. Maar naar mate Hij steeds duidelijker werd, over wat het zou kosten om het leven te behouden, vielen steeds meer mensen hem af. In hoeverre waren ze dan werkelijk bekeerd, kunnen we ons dan afvragen. Het is in ieder geval een feit, dat het aantal ware bekeringen veel minder was, dan het leek. Op het laatst werd Hij zelfs door zijn eigen vrienden verlaten.
Als we Jezus’ bediening moeten beoordelen binnen het termijn van zijn optreden op aarde, dan kunnen we eigenlijk toch niet spreken over een opwekking. De meeste – zo niet alle - mensen hadden wel een zegen ervaren, maar geen blijvende.

Pinksteren
Handelingen 2:1-13 beschrijft de uitstorting van de Heilige Geest. Van te voren kwamen de discipelen regelmatig bij elkaar thuis om God te zoeken in het gebed. Bij één van die bijeenkomsten, op de dag dat het pinksterfeest aanbrak, gebeurde het: ‘Plotseling klonk er uit de hemel een geluid als van een windvlaag, dat het huis waar ze zich bevonden geheel vulde. Er verschenen aan hen een soort vlammen, die zich als vuurtongen verspreidden en zich op ieder van hen neerzetten, en allen werden vervuld van de Heilige Geest en begonnen op luide toon te spreken in vreemde talen, zoals hun door de Geest werd ingegeven’ (Handelingen 2:1-4).
Dit was een duidelijke opwekking. Ten eerste was het een soeverein werk van de Heilige Geest. Er was niet een speciaal persoon aangesteld als profeet, priester of koning, waardoor de zegen indirect naar de mensen stroomde. Nee, de Heilige Geest daalde heel direct tegelijkertijd op alle aanwezigen neer. En geen mens had daar zijn hand in!
De mensen werden in feite uit hun doodsheid tot leven gewekt. Natuurlijk geloofden ze al en ze waren vast ook al kinderen van God. Maar het ware leven was nog niet ín hun harten gekomen. Nu hadden ze de Heilige Geest in hun harten ontvangen en daarmee God zelf. Bovendien zien we dat vanaf dat moment hun toewijdig grenzeloos werd. Voor pinksteren hadden ze allemaal hun Heiland in de steek gelaten, maar na pinksteren ondergingen ze de meest gruwelijke marteldood om hun Meester maar niet te verloochenen. Dat is wat de Heilige Geest gedaan had!
Maar nu hebben we het nog alleen maar over de discipelen gehad. Verderop, in vers 41, staat dat er diezelfde dag drieduizend leerlingen bijgekomen waren. Dat zijn dus drieduizend bekeerlingen op één dag; drieduizend zielen die uit de dood waren opgewekt. Dat is pas opwekking!
Ook is er sprake van een plotselinge, en op een krachtige manier doordrenkt worden van Gods levenskracht en aanwezigheid. Dat zien we aan de manier waarop de Geest kwam (door het geluid van een hevige windvlaag en de verschijning van tongen van vuur), en door de krachtige prediking van Petrus. Petrus, die Jezus eerder drie keer achter elkaar had verloochend uit angst voor de omstanders, predikte nu luid op straat dat de Joden hun messias hadden laten kruisigen en doden. Zo’n ommekeer in iemands hart kan alleen door de Heilige Geest worden veroorzaakt.
Dat deze opwekking tot blijvende zegen is gebleven voor betrokkenen, omstanders en de maatschappij, is ook een feit. De apostelen kregen moed tot de dood en vreugde in verdrukkingen. Voor de leerlingen gold hetzelfde. Christenen probeerden in naastenliefde met elkaar en in hun omgeving te leven. Er was ontzag voor de overheid en vrouwen kregen meer rechten in christelijke kringen dan ze in de toenmalige maatschappij hadden. Vooral in het begin deelden ze alles met elkaar. De apostelen zegenden mensen door de waarheid te prediken, zieken te genezen en demonen uit te drijven. Deze gebeurtenis is onweerlegbaar en overduidelijk een zeer zuivere en krachtige opwekking geweest.



Wederkomst van Christus
Ook over de wederkomst van Christus is ontzettend veel de zeggen. Daarom zal ik ook dit in algemene lijnen behandelen. Het belangrijkste wat ik hier over wil zeggen is: zoals we in het artikel ‘Opwekking en de Oud-testamentische profeten’ hebben ontdekt, is de dag van de Heer de meest ultieme opwekking in de geschiedenis. Mensen worden dan niet alleen opgewekt, maar ook de aarde krijgt als het ware ‘nieuw leven’. Alles en iedereen wordt opgewekt. Op degenen na, die hun leven lang zich hebben verzet tegen God. Degene die niet opgewekt willen worden, wekt God ook niet op, en dus zijn ze dan gedoemd tot een eeuwig bestaan zonder ooit opgewekt (zowel letterlijk, als figuurlijk als geestelijk) te worden. Dat is in alle opzichten een helse situatie.
Bij de wederkomst van Christus, komt Hij op aarde in al zijn glorie en macht. Hij zal gezien, gevoeld, gehoord en geproefd worden. Sommigen zullen buigen in eerbied voor hun Meester: anderen zullen zich buigen uit angst voor de Rechter. In ieder geval zal iedereen buigen. Voor christenen betekent dit de verlossing uit het sterfelijk bestaan, een zeer letterlijke opwekking. Voor de aarde betekent dit een opwekking uit haar gevallen toestand en een opwekking doordat alle ‘onkruid’ wordt weggevaagd.
Logisch is dat deze dag een eeuwige zegen zal brengen voor iedereen: degenen die voor God hebben gekozen en voor het eeuwige leven, krijgen dan waar ze naar verlangt hebben. En degenen die tegen God gekozen hebben krijgen dan ook waar ze voor gekozen hebben. In feite wordt ieders wil gerespecteerd. Natuurlijk zal het geen zegen blijken te zijn voor de personen die naar de hel gaan. Daar moeten we niet sarcastisch over doen. Maar het is wel een zegen voor God en zijn gehele schepping dat alles wat kwaad is, uit de weg zal worden geruimd.

Nieuwtestamentische opwekkingen
Zo zijn we aan het einde gekomen van de zoektocht naar opwekkingen in de bijbel. De duidelijkste constatering is wel geweest dat er pas werkelijke opwekking kon plaatsvinden, vanaf het moment dat de Heilige Geest op ‘alle vlees’ werd uitgestort. Zonder uitstorting van de Heilige Geest geen opwekking. Mensen kunnen zich wel bekeren tot God en zich toewijden aan een nieuw leven, zonder de doop in de Heilige Geest te hebben ontvangen. Maar de grenzeloze volharding, vrijmoedigheid en toewijding zijn toch echt vruchten van de Geest, en niet van wilskracht.
De Heilige Geest is de meest bijzondere gave uit de hand van God. En wij, die in de Nieuw-testamentische periode leven, zijn bevoorrecht dat God zelf in ons wil wonen. We zijn niet meer afhankelijk van profeten of priesters die ons moeten zeggen wat we moeten doen, maar we zijn afhankelijk van God zelf. Misschien is dat wel een belangrijke les om te leren, wanneer we echt verlangen naar opwekking: we moeten niet steunen op profeten, leraars, of zogenaamde apostelen, omdat dat ons weer terug zou brengen tot de werkwijzen van het Oude Verbond. Nee, we moeten steunen op God alleen, die immers letterlijk in ons is komen wonen als wij de vervulling met de Heilige Geest hebben ervaren.