De opwekking in Möttlingen

- Ds. J.C. Blumhardt en de opwekking in Möttlingen -

Bron: Joel News
Ds. J.C. Blumhardt en de opwekking in Möttlingen, een plaatsje in het Zwarte Woud. Het is het bijzondere en onroerende verhaal van een herder die de strijd aanbond met het legioen demonen dat zijn gemeentelid Gottliebin Dittus jarenlang kwelde. Toen de vrouw uiteindelijk werd bevrijd,brak een opwekking uit die Möttlingen in vuur en vlam zette.Ook in ons land werd de impact van deze opwekking gevoeld. Onder invloed van de industrieel Anton Begeer ontstond in de jaren dertig een 'Möttlinger beweging', waardoor -onder velen- in 1949 de auteur van dit artikel, Aldert Jansma tot geloof kwam. Jansma deed uitgebreid studie naar Blumhardt en Möttlingen en gaat in op de belangrijkste aspecten van de bevrijding van Gottliebin Dittus en de opwekking die hierop volgde. Het is een krachtig getuigenis van het Licht van God dat in wereld is gekomen en dóórbreekt in de duisternis.

Kort na de bevrijding van Gottliebin werd Möttlingen geschud door eenmachtige opwekking. Vele honderden mensen werden gered en genezen. Zelfs een dode werd opgewekt. Ook nadat de kerkelijke overheid Blumhardt verbood de opdracht uit Marcus 16 uit te voeren, ging de opwekking door. Blumhardt stuurde toen zieken die hij niet de handen mocht opleggen, eenvoudig naar de kerk en daar genazen zij onder zijn prediking.De Heilige Geest overtuigde veel mensen van hun zonden, vooral vanoccultisme. Dat begon met de jongeren, maar sloeg al snel over naar de volwassenen in het dorp. De hele dag was de pastorie gevuld met mensen die hun zonden kwamen belijden. Grote, sterke landarbeiders huilden vaak als een kind. 's Nachts om twaalf uur moest de domineese de mensen die nog niet aan de beurt waren gekomen met een zacht lijntje naar huis sturen. Maar 's morgens om zes uur stonden de eersten al weer op de stoep!De opwekking was het gesprek van de dag en in de dorpskroeg werd zelfs geen Schnaps meer gedronken... Toch deed de kastelein uitstekende zaken, want van heinde en ver kwamen er vreemdelingen om bij hem te overnachten. Er waren mensen die tien tot twaalf uur hadden gelopen om de prediking van Blumhardt te beluisteren.Doordat veel mensen begonnen te getuigen van de vreugde die hun deel was geworden, ontstonden er overal in Möttlingen huissamenkomsten. Ze schoten als paddestoelen uit de grond! Oud en jong kwam dagelijks bij elkaar om de bijbel te lezen en geknield te bidden. Het opwekkingsvuur greep ook om zich heen onder de kinderen; zij begonnen eigen bidstonden te houden en velen van hen werden wedergeboren.Blumhardt hoopte dat dit alles zou uitlopen op een vervulling van deJoëlsprofetie: "Ja, regenstromen laat Hij over u neerdalen, vroege regen en late regen, zoals voorheen." "En het zal zijn in de laatste dagen, zegt God, dat Ik zal uitstorten van mijn Geest op alle vlees; en uw zonen en uw dochters zullen profeteren en uw jongelingen zullen gezichten zien en uw ouden zullen dromen dromen; ja, zelfs op mijn dienstknechten en dienstmaagden zal Ik in die dagen van mijn Geest uitstorten en zij zullen profeteren". In deze dagen getuigde hij ook: "Het moet met ons christendom een heel andere kant op. De eerste gaven en krachten moeten weer terugkomen in de gemeente. Ja, ik geloof dat onze Heiland alleen maar wacht tot wij Hem om die gaven bidden".Van alle kanten stroomden zieken en gebondenen naar Möttlingen. Men kreeg er vaak de wonderlijkste taferelen te zien. Een jongen uit een dorpje dat een kilometer of vijf van Möttlingen lag, had een broertje dat in zijn groei gestoord was. Bovendien was het ventje kreupel en had het een bochel. Zodra de jongen had gehoord van de wonderen die God in Möttlingen deed,laadde hij zijn misvormde broertje op zijn rug en droeg hem naar de kerk van Blumhardt. Dat was een tocht van ruim een uur! Maar zijn geloof werd niet beschaamd. Want de volgende zondag kon men de beide jongens naast elkaar naar Möttlingen zien wandelen en reeds enkele dagen later was de kleine jongen kerngezond. Zelfs zijn bult was verdwenen!

Een dame die anderhalf jaar geheel verlamd was en bij allerlei specialisten vergeefs genezing gezocht had, kwam ook naar Möttlingen. Zij liet zich 's zondags naar de kerk dragen en luisterde daar aandachtig naar de preek. 's Maandags vroeg zij of de predikant haar wilde bezoeken. Tijdens het pastorale gesprek dat volgde, kwamen allerlei onderwerpen ter sprake, doch níet haar verlammíng. Diezelfde avond kwam iemand met betraande ogen de pastorie binnen. "Dominee, u moet niet schrikken, hoor, maar die verlamde dame lóópt!", luidde de veelzeggende mededeling die Blumhardt te horen kreeg. Onmiddellijk ging hij naar de dame toe. Ze kwam hem al een eindje tegemoet en samen kníelden zij in haar kamer neer om de Heer te danken voorhetgeen Hij aan haar gedaan had.

J.C. Blumhardt

Geen wonder dat Möttlingen nu in het middelpunt van de belangstelling kwam te staan. De dorpskerk werd natuurlijk veel te klein. Honderden mensen zaten 's zondags op klapstoeltjes op het kerkhof rondom het kerkje. Blumhardt schreeuwde zijn keel schor om al die honderden buiten de kerk te kunnen bereiken. Menige zondag preekte hij op deze manier vier maal achtereen!Eens waren er maar liefst 2.000 vreemdelingen komen luisteren. Hoewel de Möttlingers buitengewoon gastvrij waren, konden zij al deze mensen toch met geen mogelijkheid herbergen. Maar geen nood: in hooibergen en stallen kon men ook best slapen. Vele honderden kampeerden in de open lucht. Op een keer sliepen er 250 mannen in het bos, zó maar, zonder tenten en dekens. Toch mopperde niemand over gebrek aan comfort. "De mens leeft niet van brood alleen", riepen de 'kampeerders' elkaar vrolijk toe als ze 's morgens door de eerste zonnestralen gewekt werden. En dadelijk was er dan wel iemand die het eerste opwekkingslied inzette. Zingend ging men dan naar de kerk en wie geluk had, kreeg zelfs een zitplaats...

Bij Blumhardt hoefde men zich nooit te vervelen. Een ooggetuige bericht hoe eens, op een zomerse zondag, de hemel tijdens de prediking plotseling betrok. Inktzwarte wolken schoven voor de zon. Hevige donderslagen weerklonken en alle aanwezige boeren dachten met schrik aan hun oogst die op het veld stond. Opeens onderbrak Blumhardt zijn preek. "Ach Here God", bad hij, "als U ons wilt straffen door de oogst te vernielen, dan willen wij ons daaronder buigen. Maar wilt U als 't U blieft wel zorgen dat wij nu nog ongestoord naar Uw evangelie kunnen luisteren? Amen". Tot stomme verwondering van alle aanwezigen hielden de donderslagen onmiddellijk op. Binnen enkele minuten waren alle zwarte wolken verdwenen en de zon scheenweer dat het een lieve lust was. Na zo'n wonderlijke ervaring zei Blumhardt vaak: "Zo, daar heb ik me weer eens doorheen geloofd."Eens kreeg een epilepticus een hevige aanval tijdens de kerkdienst. De verschrikte aanwezigen wilden onmiddellijk een arts waarschuwen. Maar dat vond de predikant niet goed. Hoewel de patiënt het schuim op de lippen stond en even later als dood op de grond viel, stond Blumhardt niet toe dat iemand er naar omkeek. Hij ging gewoon door met spreken en nog voor hij "Amen" gezegd had, zat de bewuste epilepticus weer rustig mee te luisteren. Volkomen genezen!De preken van Blumhardt waren over het algemeen erg eenvoudig. 't Was vaak alleen een tekstverklaring, gekruid met getuigenissen van genezingen en bevrijdingen die hij de afgelopen week had meegemaakt. Hij hield ervan om zulke ervaringen aan de gemeente door te geven. "Erfahrung bringt Hoffnung", zei hij. Wie hoort hoe anderen verlost zijn, gaat ook zelf naar verlossing verlangen!